HET HANGVERLEDEN

Er hing iets in de lucht.
‘Think Twice’ van Donald Byrd
zweeft op een briesje;
zijn trompet kietelt gevels in de Roggestraat
wrijft langs de stoep in de Cappucijnenstraat.
Hij is ontsnapt, zonder commotie, uit een ochtend raam
in de Roggestraat,
hij sjouwt zachtjes het hele liedje mee.
Drijvend langs stoffige kozijnen van dorpsachtige woningen, ‘Think Twice’ zoekt andere muziek op, komt een stukje Steely Dan tegen in the Lievevrouwplein, Dean Park z’n talk box manipuleerde guitar solo uit ‘Haitian Divorce’
Wooah wah wearh ha hooo wah
en ontmoet hip hop uit 1989 bij Cafe Langeboom (‘Footprints’ door Tribe Called Quest wat ‘Think Twice’ herbruikt).
More is more, more is more, not less is more.
Samen flaneren ze verder.
Fietsers en autos en voetgangers hebben wazige contouren. De wegen zijn time lines.
Andere solos en choruses vullen de ruimtes tussen gebouwen en huizen: rondos,
intermezzos, bleeps and feedback, achoestische muziek en Bulgarse vrouwen, de kreten van Lemmy uit Motorhead, micro-house van Ricardo Villalobos, ‘Easy Lee’, Boef en de Gelogeerde Aap.
In het Wilhelmina Park, a magic bottle never empty always full, samples and solos share the air with overtures and concerts.
Borne on smoky breezes, the city spaces are crammed with human time and muziek van telloze instrumenten, stereos, radios, MP3 spelers en stemmen,
een spinnenweb, waarbij het verleden niet verdwijnt maar rondhangt,
het hangverleden.
Vibraties van de stad zorgen voor ons.
Er hangt iets hier in de lucht
wat blijven hangen zal.
Wij zullen blijven hangen,
aanhangers van de tijd.

I’ll find snow for her

Ik, de pro-vingerskateboarder, ga indroppen,
nie zoals King Kong
(trouwens, geen love song),
maar Batman, een bakker, Icarus
dropping on sticky her like icing sugar from the ceiling,
covering her, smelting into her,
abseiling down onto her, from some cliff of love.

Ik vind het wel sneu voor haar maar ik ben
tangled in climbing ropes and I have baggage
maar ik ga indroppen, dat zeer zeker.
Met dub in mijn oren en een zakje scheepen, sleep ik haar
naar de grotto of love, tanden zwart van liquorice
Daar kunnen we lachen om mijn emmer lippen,
daar zullen we bidden om een goede behandeling
en een oude mysterie beleven.

I’ll find snow for her.

I heard my imagination loud but not clear

A jack-in-the-box is a very fine thing
And a very fine thing is he
These guys’ mothers’ tongues are normal-sized
This morning I heard my imagination
It was a drunk clearing his throat
Rather than a rosy singer, with climax
On her horizon
Jack’s head jumped through all the layers
As if there were no layers and conflict between them
No cop raising his truncheon
All of this took place before a heavy purple curtain
And there was precisely timed clapping

odd's shopping list - at its foot an expensive
and rare item - THE VISION THING
his heels clack clacked on each pavement he trod
as he went in shops like a lizard scooting under rocks
searching for THE VISION THING
whose colour, shape and price were beyond imagining

AS

tilt your eyes, as
to my restaurant
there you may enjoy love
lobster
complicated, red, and grotesque
carrying a briefcase

as has an unsurpassed elegance
that comes with snow and chocolate
the heat of enthusiasm and passion
drawn pure from pools draws blood

her giggles ripple my surface
her depth allows my wrinkling to sing
her is delice d’origine
loveable